هرگاه واژه روابط عمومی به گوش می رسد، ذهنمان خواه ناخواه به سوی واحدهایی در برخی سازمان ها و نهادها سوق داده می شود که گاها وظیفه اطلاع رسانی سازمان متبوع خود را بر عهده دارند. گرچه در ادارات و نهادهای ما روابط عمومی ها به وظایف ذاتی و اصلی خود نمی پردازند و بعضا کارهایشان در برگزاری چند مراسم و نصب پلاکارهای تبلیغی ختم می شود اما نکته ای که هم اکنون در جهان مطرح است حول «عمومی کردن روابط عمومی» می چرخد و بر این نکته سرمایه گذاری شده است که روابط عمومی یک شغل یا یک خصوصیت نیست بلکه «روابط عمومی یک هنر» است از این روست که روابط عمومی را هنر هشتم نام نهاده اند. روابط عمومی با ارتباطات هم پیمانی زیادی دارد. از يكسو آنچه که امروز در سازمان های اقتصادی مهم ترین مسئله و در واقع هدف اصلی است مشتری مي باشد ؛ از سوی دیگر در ادارات و نهادهای خدماتی هم ارباب رجوع به گونه ای دیگر هدف اصلی محسوب می شود پس چگونگی ارتباط با مشتری و ارباب رجوع نکته اي است که در توسعه سازمان های دولتی و غیر دولتی و اقتصادی باید مورد توجه ویژه قرار گیرد. اینکه برای مشتری چگونگی کالا و برای ارباب رجوع در مورد چگونگی خدمات، اطلاع رسانی شود نکته ای است که عدم توجه به آن روابط عمومی را به انزوا می کشاند. به طبع در مقابل ؛ کسب بازخورد رضایت مشتری و رضایت ارباب رجوع و بررسی و حل موانع پیش روی جلب این رضایت ها از دیگر موارد مهمی است که در به انزوا کشیده شدن روابط عمومی تاثیر دارد. برای پاسخ به اینکه این را قبول داشته باشیم یا نه، که روابط عمومی هنري است که در هر سازمان و ارگانی از واجبات نظام مديريتي است بر مي گردد به میزان رضایت مندی شما از این عبارات است که «روابط عمومي را يك وظيفه مديريتي است كه به ايجاد و حفظ خطوط دوجانبه ارتباطي و همكاري متقابل ميان سازمان و عموم مردم كمك مي كند و پيوسته از نظرات عموم آگاه و نسبت به آنها اعتنا کرده و پاسخگو است و مسئوليت مدير را براي خدمت در جهت منافع عموم تعريف و تأكيد كرده و به آن ياري ميدهد تا با شجاعت تغييرات سازماني را پذيرفته و به نحوي مؤثر آن را به خدمت بگيرد. روابط عمومی به عنوان يك سيستم هشدار اوليه و حسگر قوي كاركند». سید علی اتشی پور (رابط شبکه سیرجان)