باورهای نادرست نسبت به قلیان:
1- دود قلیان از آب رد می شود و لذا خطرات آن نسبت به سیگار کمتر است. مطالعات نشان داده است که 95 درصد نیکوتین پس از گذشتن دود قلیان از آب می گذرد.
2- قلیان بر خلاف سیگار اعتیادآور نیست. عامل اعتیاد به سیگار نیکوتین است و به کرات در مطالعات متفاوت ثابت شده که مصرف تفریحی قلیان در صورت استمرار منجر به اعتیاد به تنباکو می شود ، به طوریکه کسی که هر روز یک وعده قلیان می کشد مانند فردی است که روزانه 10 نخ سیگار می کشد.
3- تعویض دهانی قلیان سبب می شود از سرایت بیماری ها پیشگیری شود. مطالعات نشان داده که شیلنگ و بطری قلیان در حدود 85 درصد موارد حاوی باکتری های متعدد می باشند لذا با تعویض دهانی قلیان نمی توان عدم انتقال برخی بیماری های مسری از جمله سل را منتفی دانست.
4- در صورت مقابله با عرضه قلیان در اماکن عمومی، محافل قلیان به زیرزمین خانه ها کشیده خواهد شد. این باور نادرست هیچ پشتوانه علمی ندارد ولی به علت آنکه گستره این باور بسیار عظیم است لازم است با شرح بیشتری پاسخ داد.
ممنوعیت قانونی عرضه فلیان دو دلیل عمده دارد. اول آنکه سبب می شود به حقوق دیگران تعدی شده و افراد غیر مصرف کننده قلیان ناخواسته مجبور شوند دود قلیان را استشمام نمایند.
به عبارتی شخصی که برای تفریح و استفاده از هوای آزاد به پارک می رود یا برای صرف چای و غذا به رستوران می رود مجبور است در فضایی آکنده از دود به سر برد.
دلیل دوم ممنوعیت الگو پذیری کودکان و نوجوانانی است که با انگیزه ای به غیر از مصرف قلیان با والدین خود به این اماکن می روند، به بیان دیگر مشاهده افراد در حال قلیان برای کودکان و نوجوانان بدآموزی دارد.
از طرف دیگر موضوع ممنوعیت مصرف قلیان در رستوران ها و اماکن عمومی مختص کشور ما نیست و این ممنوعیت در مکان های دربسته و رستوران های بسیاری از شهرهای بزرگ دنیا از جمله نیویورک، مکه، مدینه، و کشورهایی همچون سنگاپور و بسیاری از کشورهای تحت پوشش اتحادیه اروپا ممنوع شده است.
5- اپیدمی شدن قلیان در تمام کشور های اسلامی و غیر اسلامی دیده می شود و فقط مختص مملکت ما نیست. بلی در حال حاضر صدای کشور های غربی و اتحادیه اروپا هم درآمده است ولی باید اذعان نمود که همچون تجاربی دیگر از جمله تنظیم خانواده و طلاق جامعه ما وقتی گام در وادی یک پدیده اجتماعی و فراگیر گذاشت متاسفانه از حالت خودکنترلی اجتماعی خارج شده و در شتاب افزایشی گوی سبقت را از دیگر کشورها می رباید، و زمانی به سروقت می رسیم که دیگر کار از کارگذشته و مسئولین مربوطه نیز بی سلاح می گردند. به طور مثال تعداد این مراکز در سال 84 یعنی 10 سال قبل در کرمان و حومه به 10 عدد نمی رسید ولی الآن به حدود 150 رسیده است. البته باید اذعان نمود که وضعیتی که در شهر کرمان وجود دارد در اندک مرکز استانی در کشور دیده می شود. به راستی در کدام مرکز استان کشور در جای جای خیابان ها ذغال فروشی وجود دارد؟!
6- اگر با مراکز عرضه برخورد شود سبب تحصن و آسیب اقتصادی و مالی مراکز عرضه قلیان و بیکاری کارکنان آن می شود. با یک برنامه ریزی درست و اعطای تسهیلات به راحتی می توان این افراد را مجاب نمود چون تعداد قابل توجهی از آنان به علت بیکاری و به رغم میل باطنی به این شغل روی آورده اند و پاسخگو در این زمینه مراکز عرضه قلیان نباید باشند بلکه کسانی که به گسترش قلیان سراها طی سال ها در سطح شهر کمک نموده اند باید پاسخگو باشند.
7- اگر قلیان را از جوانان بگیریم پس چگونه تفریح کنند؟ آیا قبل از گسترش قلیان سراها هیچ تفریحی وجود نداشته است؟ آیا در فضای پارک ها اینکه عده ای به سراغ والیبال رفته و عده ای در حال قلیان کشیدن والیبال را تماشا می کنند به علت نبود انحصاری فضای ورزشی برای آنان است؟ قلیان ابزار جدیدی برای تفریح ناسالم است ابزاری همچون ماهواره و .. ولی باید به این نیاز ذهنی جوانان با افزایش فضاهای ورزشی رایگان پاسخ داد، کاری که چندان مشکل نبوده و بار مالی زیادی برای ادارات ذیربط ندارد به شرط آنکه مسئولین محترم احساس نیاز نموده و این امر را در اولویت اول کاری خود قرار دهند. آیا فقط در شهر کرمان نبود قلیان برای جوانان ایجاد مشکل می کند. سفری به شهر یزد که مالامال سفره خانه های سنتی است داشته باشیم. در کدامیک در محل عرضه غذا قلیان کشیده می شود. در کدام پارک کشور به اندازه پارک جنگل قائم شاهد قلیان کشیدن جوانان هستیم؟! آیا در پارک ملت تهران که در ساعات عصر شاهد حضور خیل عظیم مراجعین (چندین ده برابر پردیس قائم کرمان) هستیم، تعداد خانواده هایی که قلیان می کشند به اندازه انگشتان یک دست می رسد؟